Wandeling met gids in Brussel

We reden samen naar het station van Vilvoorde, waarachter een grote gratis parking verborgen was.

Dan had je mee moeten gaan met het door twee, dat gidsen begeleide bezoek aan Brussel.

Vanop de parking gingen we binnendoor naar het station. Dit was reeds een belevenis, want dit station

is zonder twijfel het lelijkste en vuilste station van België.

Jos had ervoor gezorgd dat we in een voorbehouden wagon konden plaatsnemen.

Zo spoorden we via het Noordstation, waar Pascal “toevallig” langs de “goede” kant zat; naar het

Centraal Station, waar we uitstapten.

Vandaar gingen we in twee groepen met de gidsen bergopwaarts en naar het Park en het Koninklijk

Paleis. In het Park was er een soort Waalse kermis aan de gang, ingericht door het Brussels Gewest. Het

viel weer pijnlijk op dat bijna alles in het Frans werd aangegeven. Het was weeral “pour les flamands la

meme chose”.

We wandelden verder naar het Koningsplein en door de Regentschapsstraat, voorbij het Museum voor

Kunst, naar de Kleine en Grote Zavel, waar we het standbeeld van de graven Egmont en Hoorn gingen

groeten.

Plotseling kwamen we langs de opnieuw blootgelegd stuk van de oude stadsomwalling, die ons een

mooi beeld gaf van het stadsleven van lang geleden. Nu ja echt mooi was het niet, want de gids vertelde

dat er geregeld om diverse redenen werden opgehangen. Als afschrikking lieten ze die lijken dan

meerdere dagen hangen.

Langs de Grote Zavel bleven we het Muziekmuseum bewonderen en leerden dat we daar bovenin een

mooi zicht hadden op Brussel en er een goede pint kon gedronken worden, maar helaas hadden we

daarvoor geen tijd.

We daalden af naar de grote markt, voorbij het museum van de kleren van Manneke Pis, dat velen van

ons gratis konden bezoeken. Voor mijn part kunnen ze die kleren beter weggooien, want even later

konden we het kleine mannetje in het echt bewonderen en hij zag er beter in zijnen bloten uit.

De gebouwen op de grote markt zijn veel mooier en indrukwekkender dan die kleine pisser.

Nu werd het stilaan tijd om weer naar het station te gaan, want een trein wacht niet.

Zo geraakten we weer in Vilvoorde en konden we naar huis. Het was voor iedereen een leerzame

ervaring, met echter één bijkomende gedachte aan de Brusselse volkszanger Lange Jojo:

Jos nondedju on a soif.