Kaarten voor kippen.

Wordt het kaarten een antiek spel? Gaat de kaartcultuur helemaal naar de vaantjes? Ik weet het niet. Wil men ‘s avonds na zonsondergang niet meer het huis uit? Zijn we zo op onszelf geworden dat we niet meer kunnen kaarten? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat de overgang naar vrijdagavond helemaal geen succes was.

We hadden drie tafels die presten, en een die canasta speelde.

De omgeving leent zich tot een gezellige avond en dat was het ook. De deelnemers hadden er leut in en als je dacht dat ik om twaalf uur in bed zou liggen dan had je het verkeerd.

Tegen elven als de eerste ploegen ophielden ontstond er een laatavondeditie waarin de grenzen werden verleg. Een mengeling van pressen en miserie waarbij je bij je voorlaatste slag je hoogste kaart weggooit om dan de laatste slag niet te moeten halen. Dat de medematen hiervoor geen begrip hebben gaat mijn verstand te boven.

Als je dan peilt naar de diepere oorzaak dan kom je tot rare veronderstellingen. Was de man het beu? Moest jij dringend naar huis? Was de kip al verspeeld? Mocht hij thuis niet meer binnen met een kip of zou hij die zelf moeten klaarmaken? Allemaal vragen waarmee ik ben gaan slapen.

Ikzelf heb het bij canasta gehouden. Een simpel spel dat je met twee drie of vier kan spelen mits je de spelregels een beetje kent.

Ik vraag mij af of we bij de gilde geen kaartinitiatienamiddag moeten organiseren, alleen al om het zelficoon te doorbreken. We kennen wiezen, pressen en hier en daar een enkeling ook pandoeren, rikken, wippen of canasta, het favoriete spel van Gilbert en Urbain. Of zijn deze spelen u onbekend?

Een ding weet ik zeker elke kaartavond is het in de week nadien bij ons kippenfestijn en ook de kleinkinderen kijken er naar uit.